Hatırladığım ilk şey, dedemin ölüm haberini aldığında hüngür hüngür ağlaman...
İlkokul birinci sınıfta falandım sanırım, ders çalışmaya özendirsin diye aldığın, yeşil tebeşir tahtası yerinden çıkabilen tek kişilik sıramda oturuyordum. Çok şaşırmıştım. Babam ve ağlamak... Duygusal filmleri saymazsak başka da görmedim zaten... Neyse ki...
Sonrası bir süre için bulanık. Benimle övündüğün anları ya da sigara içtiğimi anlayıp ilk ve son kez patakladığın anı saymazsak, evden ayrılana kadarki zamanlarda hatırlayamadığım her şeyi hatırlamayı çok istiyorum. Birlikte J. Cousteau belgeselleri izlemelerimizdeki ya da köşende gazeteni okurkenki yorumlarını, tepkilerini... Hepsi, hepsi çok değerli...
Az önce aklıma geldi. Daha doğrusu bir tokat gibi zihnimde patladı resmen...
Zaman çok hızlı geçiyor ve sensiz geçirdiğim zaman, seninle geçirdiklerimden fazla olmaya başladı bile...
Seni unutmak mümkün değil, orası kesin. Ama ben daha çok hatırlamak istiyorum babacığım...
Seni seviyorum.